Ανατροπή ή εξαθλίωση;

του Μάκη Παπαδόπουλου

Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ 

& Υπεύθυνου του τμήματος Οικονομίας της ΚΕ 

Πως φθάσαμε ως εδώ; Πως οδηγηθήκαμε στη βαθιά κρίση, στην τροχιά της χρεοκοπίας του λαού και στην υπερχρέωση του κράτους; Η σωστή απάντηση δεν αφορά τον ιστορικό του μέλλοντος. Αντίθετα έχει επείγουσα πολιτική σημασία την ώρα που μια πολύμορφη προπαγανδιστική εκστρατεία της άρχουσας τάξης προσπαθεί να δημιουργήσει αίσθημα συνενοχής στο λαό, να τον πείσει πως το βιοτικό του επίπεδο ήταν ανώτερο από τις σημερινές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Η σωστή απάντηση αποκαλύπτει την προσπάθεια εξαπάτησης του αστικού πολιτικού συστήματος να εμφανίσει σαν νέα φιλολαϊκή διέξοδο το γνωστό καταστροφικό δρόμο που μας οδήγησε στο σημερινό σημείο, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Η δεκαπενταετία που προηγήθηκε της κρίσης στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι οι υψηλοί ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων ούτε συμβαδίζουν ούτε οδηγούν στη λαϊκή ευημερία.

Ολες οι κατευθύνσεις που προβάλουν σαν αναγκαία και σωτήρια λύση για το αύριο, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι υπόλοιποι πολιτικοί υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, δηλαδή οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι συνεχείς φοροελαφρύνσεις και τα κρατικά πακέτα στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων, οι δήθεν προσωρινές θυσίες του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων για την προσέλκυση επενδύσεων χαρακτήρισαν και την προηγούμενη δεκαπενταετία.

Οι ρυθμοί ανάπτυξης έφθασαν ως και διπλάσιοι του μέσου όρου της ευρωζώνης, αλλά αντί για ευημερία για όλους εκδηλώθηκε η βαθιά κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, το οποίο δεν μπορεί να επενδυθεί διασφαλίζοντας ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

Από την εκμετάλλευση των εργαζομένων της εγχώριας παραγωγής και οικονομίας δημιουργήθηκαν θεαματικά κέρδη και πλούτος που δεν βελτίωσαν το βιοτικό επίπεδο του λαού, αλλά τις καταθέσεις των μεγαλομετόχων στην Ελβετία, τις επενδύσεις στο Λονδίνο και στα Βαλκάνια, τη ναυπήγηση νέων πλοίων στην Κίνα.

Το αστικό κράτος υπερχρεώθηκε για να στηρίξει πολύμορφα τους ομίλους, με τα αντιπαραγωγικά έργα της Ολυμπιάδας του 2004, τις υπέρογκες πολεμικές δαπάνες για την υλοποίηση σχεδίων του ΝΑΤΟ, τις προμήθειες της Siemens κλπ.

Αποδείχθηκε η νόμιμη αποστολή του κράτους να υπηρετεί την κερδοφορία των ομίλων, πάνω στην οποία ανθεί η παράνομη συναλλαγή καθώς και οι πελατειακές σχέσεις που διασφαλίζουν την κοινωνική συμμαχία της αστικής τάξης.

Η εκδήλωση της κρίσης που διογκώνει το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί ιδιαίτερο ελληνικό φαινόμενο. 

Η πρόσφατη συγχρονισμένη εκδήλωση της κρίσης στις ΗΠΑ, την ΕΕ και στην Ιαπωνία, η αναιμική ανάκαμψη και η νέα επιβράδυνση σε αναπτυγμένα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη με διαφορετικό μέγεθος και επίπεδο εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα επιβεβαιώνουν ότι η κρίση αποτελεί συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Οσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε σε αυτό το δρόμο οι απαιτήσεις των μονοπωλίων για φθηνότερη εργατική δύναμη θα αυξάνονται είτε διανύουμε περίοδο κρίσης είτε περίοδο ανάκαμψης σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Η πολιτική που θυσιάζει λαϊκά δικαιώματα στο βωμό της ανταγωνιστικότητας θα συνεχισθεί χωρίς ημερομηνία λήξης.

Απαιτείται άμεσα ριζική αλλαγή πορείας. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα σε ενεργειακές πηγές, ορυκτό πλούτο, αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες. Μόνο η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αποτελεί διέξοδο προς όφελος των εργαζομένων. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας μπορεί να αξιοποιηθεί για το κοινωνικό συμφέρον η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους και η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ.

Ο δρόμος της σωτηρίας της χώρας με την εξόντωση του λαού είναι απατηλός και αδιέξοδος.

Η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρωταγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ.